مقایسة تاثیر دو نوع بازیافت فعال و غیرفعال پس از ورزش درمانده‌ساز بر تغییرات شاخص‌های منتخب دستگاه ایمنی در دانشجویان مرد ورزشکار

هدف از این پژوهش، مقایسة‌ تأثیر دو نوع بازیافت فعال و غیرفعال بر تغییرات شاخص‌های منتخب دستگاه ایمنی پس از فعالیت ورزشی درمانده‌ساز در دانشجویان مرد ورزشکار است. به ‌این منظور با استفاده از آزمون کوپر و سنجش BMI، 20 دانشجوی ورزشکار رشتة آمادگی جسمانی انتخاب و به‌صورت تصادفی به دو گروه اول (بازیافت فعال) و گروه دوم (بازیافت غیرفعال) تقسیم شدند. هر دو گروه پروتکل چندمرحله‌ای بروس را تا درماندگی انجام دادند و بلافاصله به مدت 30 دقیقه دورة بازیافت خود را به پایان رسانیدند. آزمودنی‌های گروه اول در 15 دقیقة ابتدایی با 65 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه روی نوارگردان فعالیت داشتند در حالی که گروه دوم این مدت زمان را به حالت درازکش سپری کردند. سپس هر دو گروه 15 دقیقه بازیافت بعدی را در حالت نشسته به پایان رساندند. نمونه‌های خون، قبل، بلافاصله، 15 و 30 دقیقه پس از فعالیت درمانده‌ساز جمع‌آوری شد. نتایج تحقیق با استفاده از آزمون تحلیل واریانس طرح‌های تکراری، افزایش معنی‌داری شاخص‌های لکوسیت، لنفوسیت، مونوسیت، نوتروفیل، CD4، CD8 و کاهش نسبت CD4:CD8 را بلافاصله پس از پایان فعالیت نشان داد (05/0?P). هر دو نوع بازیافت فعال و غیرفعال موجب کاهش معنی‌دار مقادیر CD8, CD4، لنفوسیت، مونوسیت و لکوسیت وکاهش غیرمعنی‌دار نوتروفیل و افزایش غیرمعنی‌دار نسبت CD4:CD8شد که در کاهش مقادیر مذکور، تفاوت معنی‌داری بین دو گروه وجود نداشت (05/0P>). در ضمن تمامی شاخص‌ها به غیر از مونوسیت در گروه اول، پس از هر دو نوع بازیافت تقریباً به سطوح استراحتی خود بازگشتند.